دستورالعمل پنجم
کسی که به خالق و مخلوق، متیقّن و معتقد باشد، و با انبیا و اوصیا(صلوات الله علیهم) جمیعاً مرتبط و معتقد باشد، و توسل اعتقادی و عملی به آنها داشته باشد، و مطابق دستور آنها حرکت و سکون نماید، و در عبادات، «قلب» را از غیر خدا، خالی نماید، و فارغ القلب، نماز را که همه چیز، تابع آن است، انجام دهد، و با مشکوک ها تابع امام عصر باشد، و هر که را امام مخالف خود می داند با او مخالف باشد، و هر که را موافق می داند با او موافق، [او] لعن نماید ملعون او را، و لو علی سبیل الاجمال؛ هیچ کمالی را فاقد نخواهد بود و هیچ وِزر و وبالی را واجد نخواهد بود. و َالسَّلَامُ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُه ُ العبد محمد تقی البهجة ادامه مطلب...
دستور العمل چهارم
بإسمه تعالی
الحمدُ لِلّهِ وَحدَهُ، وَالصَّلَاةَ عَلَى سَیِّدِ أَنْبِیَائِه وَ علی آلِهِ الطَّاهِرِین، وَ اللَّعْنُ عَلَى أَعْدَائِهِم أجمَعینَ
جماعتی از مؤمنین و مؤمنات، طالب نصیحت هستند. بر این مطالبه، اشکالاتی وارد است، از آن جمله:
نصیحت در جزئیات است، و موعظه، اعمّ است از کلیات و جزئیات؛ ناشناس ها همدیگر را نصیحت نمی کنند.
«مَنْ عَمِلَ بِمَا عَلِمَ أورثه اللّه علم مَا لَمْ یَعْلَم»[2]؛«مَنْ عَمِلَ بِمَا عَلِمَ کُفِیَ مَا لَمْ یَعْلَم»؛ (وَ الَّذینَ جاهَدُوا فینا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنا(. آنچه می دانید، عمل کنید؛ و در آنچه نمی دانید، احتیاط کنید تا روشن شود؛ و اگر روشن شد، بدانید که بعض معلَّمات را زیر پا گذاشته اید؛ طلب موعظه از غیر عامل، محلّ اعتراض است؛ و قطعاً مواعظی را شنیده اند ومی دانید، عمل نکردید، وگرنه روشن بودید.
1. همه می دانند که رساله عملیه را باید بگیرند و بخوانند و بفهمند، و تطبیق عمل بر آن نمایند، و حلال و حرام را با آن تشخیص بدهند؛ و همچنین مدارک شرعیه [را] اگر اهل استنباط باشند؛ پس نمی توانند بگویند: «ما نمی دانیم چه بکنیم و چه نکنیم».
2. کسانی که به آنها عقیده دارید، نظر به اَعمال آنها نمایید، آنچه می کنند از روی اختیار بکنید، و آنچه نمی کنند از روی اختیار، بکنید؛ وآنچه نمی کنند از روی اختیار، نکنید؛ و این از بهترین راه های وصول به مقاصد عالیه است؛«کُونُوا دُعَاةَ إلی اللهِ بِغَیْرِ أَلْسِنَتِکُمْ»؛ مواعظ عملیه، بالاتر و مؤثرتر از مواعظ قولیه است.
3. از واضحات است که خواندن قرآن در هر روز، و ادعیه ی مناسبه ی اوقات و امکنه، در تعقیبات و غیر آنها، و کثرت تردد در مساجد و مَشاهد مشرّفه، و زیارت علما و صلحا و همنشینی با آنها، از مرضیات خدا و رسول(ص) است و باید روز به روز، مراقب زیادتی بصیرت و اُنس به عبادت و تلاوت و زیارت باشد. و برعکس، کثرت مجالست با اهل غفلت، مزید قساوت و تاریکی قلب و استیحاش از عبادت و زیارت است؛ از این جهت است که احوال حسنه ی حاصله از عبادات و زیارات و تلاوت ها، به سبب مجالست با ضعفا در ایمان، به سوء حال و نقصان، مبدل می شوند؛ پس، مجالست با ضعیف الایمان– در غیر اضطرار و برای غیر هدایت آنها- سبب می شود که ملکات حسنه ی خود را از دست بدهد، بلکه اخلاق فاسده ی آنها را یاد بگیرد: جالِسوا: «مَنْ یُذَکِّرُکُمُ اللَّهَ رُؤْیَتُهُ وَ یَزِیدُ فِی عِلْمِکُمْ مَنْطِقُهُ وَ یُرَغِّبُکُمْ فِی الْآخِرَةِ عَمَلُه».
4. از واضحات است که تَرک معصیت در اعتقاد و عمل، بی نیاز می کند از غیر آن؛ یعنی غیر محتاج است به آن، و او محتاج غیر نیست، بلکه مولّد حسنات و دافع سیئات است: (وَ مَا خَلَقْتُ الجِْنَّ وَ الْانسَ إِلَّا لِیَعْبُدُون)[3] عبودیت، تَرک معصیت در عقیده و عمل. بعضی گمان می کنند که ما از تَرک معصیت عبور کرده ایم!! غافل اند از این که معصیت، اختصاص به کبایر معروفه ندارد، بلکه اصرار بر صغایر هم، کبیره است؛ مثلاً نگاه تند به مطیع، برای تخویف، ایذای مُحَــرَّم است؛ [و] تبسم به عاصی، برای تشویق، اعانت بر معصیت است. محاسن اخلاق شرعیه و مفاسد اخلاق شرعیه، در کتب و رسائل عملیه، متبین شده اند. دوری از علما و صلحا، سبب می شود که سارقین دین، فرصت را غنیمت بشمارند و ایمان و اهلش را بخرند به ثَـمَـن های بَخس و غیر مبارک، همه ی این ها مجرّب و دیده شده است.
از خدا می خواهم که عیدی ما را در اعیاد شریفه ی اسلام و ایمان، موفقیت به «عزم راسخ ثابت دائم بر تَرک معصیت» قرار بدهد که مفتاح سعادت دنیویه و اخرویه است، تا این که مَلَکه بشود تَرک معصیت؛ و معصیت برای صاحب مَلَکه، به منزله ی زهر خوردن برای تشنه است، یا میته خوردن برای گرسنه است. البته اگر این راه تا آخِر، مشکل بود و به سهولت و رغبت، منتهی نمی شد، مورد تکلیف و ترغیب و تشویق از خالق قادر مهربان نمی شد. «وَ ما تَوْفیقی إِلاَّ بِاللَّهِ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ إِلَیْهِ أُنیبُ» وَالحَمدُ لِلهِ أوَّلاً وَ آخِراً، وَالصَّلَاةَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِین، وَ اللَّعْنُ الدّائِمُ عَلَى أَعْدَائِهِم أجمَعینَ. 17 ربیع الولود 1419. ادامه مطلب...
گفتم که: الف، گفت: دگر؟ گفتم: هیچ؛ در خانه اگر کس است، یک حرف بس است. بارها گفته ام و بار دگر می گویم: «کسی که بداند هر که خدا را یاد کند، خدا همنشین اوست، احتیاج به هیچ وعظی ندارد، می داند چه باید بکند و چه باید نکند؛ می داند که آنچه را که می داند، باید انجام دهد، و در آنچه که نمی داند، باید احتیاط کند». و َالسَّلَامُ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُه الاقل محمد تقی البهجة ادامه مطلب...
دستور العمل دوم
کوچک و بزرگ باید بدانیم: راه یگانه برای سعادت دنیا و آخرت، بندگی خدای بزرگ است؛ و بندگی، در تَرک معصیت است در اعتقادیات و عملیات. آنچه را که دانستیم، عمل نماییم و آنچه را که ندانستیم، توقف و احتیاط نماییم تا معلوم شود، هرگز پشیمانی و خسارت، در ما راه نخواهد داشت؛ این عزم اگر در بنده، ثابت و راسخ باشد خدای بزرگ، اَولی به توفیق و یاری خواهد بود و َالسَّلَامُ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُه ُ، وَالصَّلَاةَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِین، وَ اللَّعْنُ عَلَى أَعْدَائِهِم أجمَعینَ. مشهد، ربیع الثانی 1420.
منبع: بهجت عارفان
دستور العمل اوّل
بإسمه تعالی
الحمدُ لِلّهِ رَبِّ العالَمینَ،وَ الصَّلَاةَ عَلَى سَیِّدِ الأَنْبِیَاءِ وَ المُرسَلینَ و عَلی آلِهِ سادَةِ الأوصیاءِالطَّاهِرِین، وَ عَلی جَمیعِ العِترَةِ المَعصومینَ وَ اللَّعْنُ الدّائِمُ عَلَى أَعْدَائِهِم أجمَعینَ.
جماعتی از این جانب، طلب موعظه و نصیحت می کنند؛ اگر مقصودشان این است که بگوییم و بشنوند و بار دیگر در وقت دیگر، بگوییم و بشنوند، حقیر عاجزم و بر اهل اطلاع پوشیده نیست و اگر بگویند کلمه ای می خواهیم که امّ الکتاب باشد و کافی برای سعادت مطلقه ی دارَین باشد، خدای تعالی قادر است که از بیان حقیر، آن را کشف فرماید و به شما برساند.
پس عرض می کنم که غرض از خَلق، عبودیّت است؛ (وَمَاخَلَقْتُ الجِْنَّ وَالْانسَ إِلَّالِیَعْبُدُون)[1] و حقیقت عبودیت، تَرک معصیت است در اعتقاد که عمل قلب است و در عمل جوارح و تَرک معصیت، حاصل نمی شود به طوری که مَلَکه ی شخص بشود، مگر با دوام مراقبه و یاد خدا در هر حال و زمان و مکان و در میان مردم و در خلوت؛ « ولا أقول سبحان الله و الحمد لله، لکنه ذکر الله عند حلاله و حرامه». ما امام زمان(عج الله تعالی فرجه الشریف) را دوست می داریم، چون امیر نحل است؛ امور ما مطلقاً به وسیله ی او به ما می رسد؛ و او را پیغمبر برای ما امیر قرار داده؛ و پیغمبر را دوست داریم، چون خدا او را واسطه ی بین ما و خود قرار داده؛ و خدا را دوست داریم، برای این که منبع همه ی خیرات است و وجود ممکنات، فیض اوست. ادامه مطلب...
نیرنگ شیطان، در پیری جبران می کنی!
امام خمینی(ره): از مکاید شیطان، این است که انسان را هی توجه می دهد به این که خوب، حالا که تو جوان هستی، حالا که تو وقت نشاطت است، خوب إن شاالله وقتی پیر شدی، آن وقت جبران می کنی کارها را؛ و این یک امری است که نخواهد شد. انسان اگر در جوانی تهذیب کرد خودش را، شده است. اگر بگذارد تا به پیرمردی برسد، هم قوای خودش ضعیف می شود و هم آن درختی که در دل انسان شیطان کاشته است قوی می شود، و آن درخت قوی را نمی شود با یک اراده ضعیف انسان کند. این یکی از اموری است که من نگرانش هستم و آقای ان هم باید نگران باشند، و در هرجا هستند سفارش کنند به اهل علم و آن ها را تحذیر کنند و پرهیز بدهند از دنیا.
منبع: صحیفه نور، ج 18، ص 14
تقلیل حیوانیت و تقویت روحانیت
باید انسان یک مقدار زیاده بر معمول تقلیل غذا و استراحت بکند تا جنبه حیوانیت کم‌تر، و روحانیت قوت بگیرد، و میزان آنها را هم چنین فرمود: که انسان اولا روز و شب زیاده از دو مرتبه غذا نخورد حتى تنقل مابین الغذائین نکند. ثانیا هر وقت غذا می‌خورد باید مثلا یک ساعت بعد از گرسنگى بخورد، و آن قدر بخورد که تمام سیر نشود، این در کمّ غذا. ادامه مطلب...
