منبع: بهجت عارفان 

دستور العمل اوّل

بإسمه تعالی

 الحمدُ لِلّهِ رَبِّ العالَمینَ،وَ الصَّلَاةَ عَلَى سَیِّدِ الأَنْبِیَاءِ وَ المُرسَلینَ و عَلی آلِهِ سادَةِ الأوصیاءِالطَّاهِرِین،‏ وَ عَلی جَمیعِ العِترَةِ المَعصومینَ وَ اللَّعْنُ الدّائِمُ عَلَى أَعْدَائِهِم‏ أجمَعینَ.

جماعتی از این جانب، طلب موعظه و نصیحت می کنند؛ اگر مقصودشان این است که بگوییم و بشنوند و بار دیگر در وقت دیگر، بگوییم و بشنوند، حقیر عاجزم و بر اهل اطلاع پوشیده نیست و اگر بگویند کلمه ای می خواهیم که امّ الکتاب باشد و کافی برای سعادت مطلقه ی دارَین باشد، خدای تعالی قادر است که از بیان حقیر، آن را کشف فرماید و به شما برساند.

پس عرض می کنم که غرض از خَلق، عبودیّت است؛ (وَمَاخَلَقْتُ الجِْنَّ وَالْانسَ إِلَّالِیَعْبُدُون‏)[1] و حقیقت عبودیت، تَرک معصیت است در اعتقاد که عمل قلب است و در عمل جوارح و تَرک معصیت، حاصل نمی شود به طوری که مَلَکه ی شخص بشود، مگر با دوام مراقبه و یاد خدا در هر حال و زمان و مکان و در میان مردم و در خلوت؛ « ولا أقول سبحان الله و الحمد لله، لکنه ذکر الله عند حلاله و حرامه». ما امام زمان(عج الله تعالی فرجه الشریف) را دوست می داریم، چون امیر نحل است؛ امور ما مطلقاً به وسیله ی او به ما می رسد؛ و او را پیغمبر برای ما امیر قرار داده؛ و پیغمبر را دوست داریم، چون خدا او را واسطه ی بین ما و خود قرار داده؛ و خدا را دوست داریم، برای این که منبع همه ی خیرات است و وجود ممکنات، فیض اوست.

پس اگر خود وکمال خود را خواهانیم، باید دوست خدا باشیم؛ و اگر دوستِ خداییم، باید دوست وسایط فیوضات از نبی و وصی، باشیم؛ وگرنه یا دوست خود نیستیم، یا دوست واهل العطایا نیستیم، یا دوست وسایط فیوضات نیستیم.

پس کیمیای سعادت، یاد خداست، و او محرّک عضلات به سوی موجبات سعادت مطلقه است؛ و توسل به وسایط استفاضه از منبع خیرات، به واسطه ی وسایل مقرره ی خودش است. باید اهتدا به هدایات آنها نماییم و رهروی به رهبری آنها نماییم تا کامیاب شویم. دیگر توضیح نخواهید و آن که عرض شد، ضبط نمایید و در قلب ثبت کنید، خودش توضیح خود را می دهد.

اگر بگویید: چرا خودت عامل نیستی؟! می گویم: «اگر بنا بود که باید بگوییم ما عاملیم به هر چه عالِمیم، شاید حاضر به این حضور و بیان نمی شدیم»؛ لکن دستور، بذل نعمت است، شاید به مقصود برساند؛ مخفی نماند اگر میسور می شد برای کسی، نصیحت عملیه بالاتر است از نصایح قولیه؛« کُونُوا دُعَاةَ إلی اللهِ بِغَیْرِ أَلْسِنَتِکُمْ» وَفَّقَنا اللهُ وَ اِیّاکُم لِمَا یرضیهِ وَ جَنَّبَنَا جمیعاً عن ما یسخطه بِمُحَمَّدٍ وَ آلِه الطّاهِرین صَلواتُ اللهِ عَلیهِم اَجمَعین.و َالسَّلَامُ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُه‏ ُ،وَالحمدلله أولاً واخراً وَالصَّلَاةَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِین،‏ وَ اللَّعْنُ عَلَى أَعْدَائِهِم‏ أجمَعینَ. مشهد، ربیع الثانی 1420.